حسنک کجایی
گوسفند بع بع می کرد
سگ واق واق می کرد
و همه با هم فریاد می زدند حسنک کجایی
موهای حسنک دیگر مثل پشم گوسفند نیست چون او به موهای خود گلت می زند.
دیروز که حسنک با کبری چت می کرد .کبری گفت تصمیم بزرگی گرفته است.کبری تصمیم داشت حسنک را رها کند و دیگر با او چت نکند چون او با پتروس چت می کرد.پتروس همیشه پای کامپیوترش نشسته بود و چت می کرد.پتروس دید که سد سوراخ شده اما انگشت او درد می کرد چون زیاد چت کرده بود.او نمی دانست که سد تا چند لحظه ی دیگر می شکند.پتروس در حال چت کردن غرق شد.
برای مراسم دفن او کبری تصمیم گرفت با قطار به آن سرزمین برود اما کوه روی ریل ریزش کرده بود .ریزعلی دید که کوه ریزش کرده اما حوصله نداشت .ریزعلی سردش بود و دلش نمی خواست لباسش را در آورد .ریزعلی چراغ قوه داشت اما حوصله درد سر نداشت.قطار به سنگ ها برخورد کرد و منفجر شد .کبری و مسافران قطار مردند.
اما ریزعلی بدون توجه به خانه رفت.خانه مثل همیشه سوت و کور بود .الان چند سالی است که کوکب خانم همسر ریزعلی مهمان ناخوانده ندارد او حتی مهمان خوانده هم ندارد.او حوصله ی مهمان ندارد.او پول ندارد تا شکم مهمان ها را سیر کند.
او در خانه تخم مرغ و پنیر دارد اما گوشت ندارد
او کلاس بالایی دارد او فامیل های پولدار دارد.
او آخرین بار که گوشت قرمز خرید چوپان دروغگو به او گوشت خر فروخت .اما او از چوپان دروغگو گله ندارد چون دنیای ما خیلی چوپان دروغگو دارد به همین دلیل است که دیکر در کتاب های دبستان آن داستان های قشنگ وجود ندارد.
مهتاب عشق بتاب
ای مهتاب عشق بتاب ای باران عشق ببار
ای خورشید محبت، بسوزان بنیاد جنگ و کینه ها را
آی آدمها بیایید، بشوویید گرد و غبار سینه هارا
این همه حرص و تمع، برای چیست اخه این دنیا مگر، سرای کیست
شاهان همه رفتند ، کاخاها به جا ماند شاه و گدا مُردند ، دنیا به جا ماند
مهتاب عشق بتاب باران عشق ببار
چه کسی با خود بُرده ،زره ای از مال دنیا را چه کسی پیمان بسته ، که ببیند صبح فردا را
وقتی آدم یه روزی ،فنا میشه میمیره، روح از بدن جدا میشه
پس دیگه جنگ و جدال برای چیه؟ اونی که مونده تو این دنیا کیه؟
شاهان همه رفتند ، کاخاها به جا ماند شاه و گدا مردند ، دنیا به جا ماند
مهتاب عشق بتاب باران عشق ببار
انسان چرا وقتی که، به قدرتی میرسه خودش رو گم میکنه ، این همه ظلم میکنه
این عمر کوتاه ما ، تموم میشه یه روزی طعمة خاک میشویم ، نیست و هلاک میشویم
شاهان همه رفتند ، کاخاها به جاماند شاه و گدا مردند ، دنیا به جا ماند
مهتاب عشق بتاب باران عشق ببار
خدای توانا ، فرا خوانده مارا سوی آدمیت ، نور حقیقت
خداوند عاشق ، فراخوانده مارا به عشق و محبت ، نه بر خشم و نفرت
ما همه از خاکیم ، دوباره بر خاکیم نه باقی مطلق ، نه باب افلاکیم
شاهان همه رفتند ، کاخاها به جا ماند شاه و گدا مردند ، دنیا به جا ماند
مهتاب عشق بتاب باران عشق ببار
لحظة خدافظی
لحظة خدافظی ، به سینه ام فشردمت اشک چشمام جاری شد ، دست خدا سپردمت
دل من راضی نبود به این جدایی نازنیین عزیزم من را ببخش ، اگر یک وقت ازردمت
گفتی به من غصه نخور میرم و برمیگردم همسفر پرستوها میشم و برمیگردم
گفتی تو هم مثل خودم غمگینی از جدایی گفتی تا چشم هم بزنی میرم و برمیگردم
عزیزم رفتی سفر کی برمیگردی چشمونم مونده به در کی برمیگردی
رفتی و رفت از چشمام نور دو دیده ای ز حالم بی خبر کی برمیگردی
غمگین تر از همیشه ، به انتظار نشستم پنجرة امیدم را هنوز به روم نبستم
پرستوهای عاشق ، به خونشون رسیدند اما چرا عزیز دل هرگز تو را ندیدم
گفتی به من غصه نخور میرم و برمیگردم همسفر پرستوها میشم و برمیگردم
گفتی تو هم مثل خودم غمگینی از جدایی گفتی تا چشم هم بزنی میرم و برمیگردم
عزیزم رفتی سفر کی برمیگردی چشمونم مونده به در کی برمیگردی
عزیزم رفتی سفر کی برمیگردی چشمونم مونده به در کی برمیگردی
عزیزم رفتی سفر کی برمیگردی چشمونم مونده به در کی برمیگردی
امان از درد دوری
تو اونجا و من اینجا، امان از درد دوری من ماندم و رویاها ، نه شوق و نه سُروری
امان از درد دوری امان از درد دوری
دور از تو من ندارم ، نه شور و نه غروری آه ای خدای عالم ، تا کی غم صبوری
امان از درد دوری امان از درد دوری
هجرت اجباری اگر، از تو جدا کرده مرا خیال نکن که لحظه ای ، عشقت رها کرده مرا
همش به خود امید میدم، به جسم دل نوید میدم میگم تموم شد حادثه ، فصل رهایی میرسه
امان ، امان ، امان از درد دوری امان از درد دوری
دور از تو نالة غمت ، در دل من شکفته اشکهام روا به همه ، دونه به دونه گفته
خدا میدونه بی تو من ، یه روز خوش ندیدم گریه کرده هرکسی که قصه ام رو شِنُفته
امان ، امان ، امان از درد دوری امان از درد دوری
تو اونجا و من اینجا، امان از درد دوری من ماندم و رویاها ، نه شوق و نه سُروری
امان از درد دوری امان از درد دوری
دور از تو من ندارم ، نه شور و نه غروری آه ای خدای عالم ، تا کی غم صبوری
امان از درد دوری امان از درد دوری
تا ملاقات خدا میروم
پله پله، تا ملاقات خدا میروم بی تحمل ، سوی عرش کبریا میروم
از برکت نور عشق، ببین تا کجا، تا کجا، تا کجا میروم ،کجا میروم
باد صبا که میشود هر نفسش مُشک فشان حکایت از عشق کند ، آورد از دوست نشان
عطر گلستان و چمن، پر شده در خیال من مستی عارفانه ایست ، قصة شور و حال من
پله پله، تا ملاقات خدا میروم بی تحمل ، سوی عرش کبریا میروم
از برکت نور عشق، ببین تا کجا، تا کجا، تا کجا میروم ،کجا میروم
صفای نیمه شبان ، عالمی دگر دارد سکوت مطلق شب ، رازها به بر دارد
صفای نیمه شبان ، عالمی دگر دارد سکوت مطلق شب ، رازها به بر دارد
دلم ز خلوت شب دل نمیکند ز نیاز دعای نیمه شبان ، بیشتر اثر دارد
پله پله، تا ملاقات خدا میروم بی تحمل ، سوی عرش کبریا میروم
از برکت نور عشق، ببین تا کجا، تا کجا، تا کجا میروم ،کجا میروم
من از بی نیازی به ثروت رسیدم
من از بی نیازی به ثروت رسیدم که از بی نیازان غنی تر ندیدم
برای رسیدن به ارامش دل من از مال دنیا چه آسان بریدم
من از بی نیازی به ثروت رسیدم که از بی نیازان غنی تر ندیدم
خدایا من از تو دولت نمیخواهم متاع دنیا را ، شوکت نمیخواهم
فقط ز لطف بی کرانت، به من عطا کن آرامش خاطر ای خالق قادر
خدایا من از تو دولت نمیخواهم متاع دنیا را ، شوکت نمیخواهم
فقط ز لطف بی کرانت به من عطا کن آرامش خاطر ای خالق قادر
فقط ز لطف بی کرانت به من عطا کن آرامش خاطر
من از بی نیازی به ثروت رسیدم که از بی نیازان غنی تر ندیدم
من مشتری دائم می خانة عشقم سر مست و خراباتی پیمانة عشقم
با من سخن از قصر سلیمان نتوان گفت درویش صفت، عاشق ویرانة عشقم
با من سخن از قصر سلیمان نتوان گفت درویش صفت، عاشق ویرانة عشقم
من از بی نیازی به ثروت رسیدم که از بی نیازان غنی تر ندیدم
دو موجود ز هستی گرامی تر است
دو موجود ز هستی گرامی تر است یکی میهن و دیگرش مادر است
به شام غریبان قسم ، به صبح یتیمان قسم
دو موجود زهستی گرامی تر است یکی میهن و دیگرش مادر است
ستایش کنم زن، که او مادر است که مادر سزاوار زیب و فر است
به شام غریبان قسم ، به صبح یتیمان قسم
دو موجود زهستی گرامی تر است یکی میهن و دیگرش مادر است
تو ای مادر من تو ای میهن من شوم خواب در اغوشت ای سرور من
به شام غریبان قسم ، به صبح یتیمان قسم
دو موجود زهستی گرامی تر است یکی میهن و دیگرش مادر است
به هر دین و ایین، به هر کیش و راه سر سجده باشد، به مادر روا
به شام غریبان قسم ، به صبح یتیمان قسم
دو موجود زهستی گرامی تر است یکی میهن و دیگرش مادر است
هرگز هرگز هرگز
هرگز هرگز هرگز بی تو نمی خندم
بی تو بر دل عشقی هرگز نمی بندم
خدا خدا خدایا
اگر به کام من جهان نگردانی
جهان بسوزانم
اگر خدا خدایا مرا بگریانی من آسمانت را
زغم بگریانم
منم که در دل ز نامرادی افسانها دارم
منم که چون گل شکوفته بر لب ترانها دارم
هرگز هرگز هرگز بی تو نمی خندم
بی تو بر دل عشقی هرگز نمی بندم
تو بیا فروغ آرزوها به رنگ جستجوها
پایان توی
تو بیا که بی تو آه سردم که بی تو موج دردم
درمان تویی
هرگز هرگز هرگز بی تو نمی خندم
بی تو بر دل عشقی هرگز نمی بندم
گذ ر گا ه شقا یق
چه خجالت زده صبحی ؟
چه دروغین شفقی !
آ سمان دامن خو نین دارد
کس نداند که در آ ن آ بی دور
در پس پردة ا بر
بر سر نور فروشا ن چه بلا آ مده ا ست
کس به مهتا ب تجاوز کرده ،
یا که خورشید به ا نبوه شهیدا ن پیوست
چه غم ا ندود فضایی؟!
چه مخنث فصلیست !
نه به منقا ر پرستو ز بهاران خبری
نه ز با را ن ا ثری
ا بر ها لکه ی بد نا می این فصل فلا کت با رند
مشک شا ن آ ب ندا رد
که به لب خشکی ا ین جنگل آ تش زده پا سخ گویند
تک سوا ری ز دل دشت فرا می آ ید
باش تا پرسم ا ز ا و
که به خورشید چه آ سیب رسید ؟
با مداد ا ز چه نیا مد ؟
صبحت ای مرد بخیر !
از کجا می آ یی ؟
خبر ا ز روز ندا ری ؟
هه ! ؟
روز را پرسیدی ؟
چقد ر بی خبری !
سا لها شد که درین شهر شب است
تو کجا خوا ب بُدی ؟
حملة را هزنا ن یا د ت نیست ؟
که به همد ستی چند تا نا مرد
هر کجا روزنة را د ید ند
که ا ز آ ن نور تصور می رفت
همه را بر بستند
و به هر خا نه که قند یل فروزا نی بود
همه را بشکستند
و ا ز آ ن روز به بعد
شهر در ظلمت جا وید نشست
با ل خورشید شکست
و د گر روز نیا مد
خیل خفا ش
هما ن لحظه که بر شهر هجوم آ ورد ند
جغد ها را سر منبر بر د ند
حکم ا عدا م قنا ری ها را
همه فتو ا دا د ند
و به شب
نامه نو شتند
که جا وید بما ن
ـ ما هوا دا ر تو ییم ـ
و ا ز آ ن لحظه به بعد
هر کجا جر قة نوری به نظر می آ مد
شب پرستان به لگد کو بید ند
ا ز شفا فیت با را ن بد شا ن می آ مد
زهر در آ ب زد ند
و چه معصو ما نه
ما هیا ن در هرم حوضچه ها پو سید ند
گر ازین د شت سفر می کر دی
به چپ و را ست نه پیچی
که وقیحا نه سرت می تا زند
هر قد م د ز د ا ن ا ند
رو برو گر بر وی
کوره را هیست ،
که تا خا نة خورشید ترا خوا هد برد
سر راهت ز گذر گاه شقا یق گذ ری کن
عرض تعظیم مرا خد مت شمشا د ببر !
به پتو نی برسا ن پیغا مم
بید مجنون شده را ا ز من گوی
که ازین وا دی خا کستر و خون
تا شما دور شد ید
هیچ کس نا م بها ران نبرد
با د ا ز کورة با روت فرا می خیزد
بر لبش آ تش و دود است
را ستی با ش
که پیغا م بزرگی دا رم :
تا هنوز ا ز دل خا ک
ریشة گل بته ها گم نشد ه
با غ وقتی که در آ تش می سو خت
نو نها لی چه دلا ور می خوا ند
سوختن مر حلة د یگر ی ا ز رویش ما ست
با ید ا ز سر رو ئید ........
شاعر: رازق فانی شاعر افغانی
داداشی...
وقتی سر کلاس درس نشسته بودم تمام حواسم متوجه دختری بود که کنار دستم نشسته بود و اون منو داداشی صدا میکرد.
به موهای موّاج و زیبای اون خیره شده بودم و آرزو میکردم که عشقش متعلق به من باشه.اما اون توجهی به این مساله نمیکرد.
آخر کلاس پیش من اومد و جزوه‌ی جلسه‌ی پیش رو خواست.من جزومو بهش دادم.بهم گفت:ـ متشکرم.ـ و گونه‌ی من رو بوسید.
میخوام بهش بگم٬ میخوام که بدونه٬ من نمیخوام فقط یه داداشی باشم.من عاشقشم.اما...من خیلی خجالتی هستم..علتش رو نمیدونم.
-------------------------------------------------------------------------------------------
تلفن زنگ زد. خودش بود. گریه میکرد.دوست پسرش قلبش رو شکسته بود.از من خواست که برم پیشش.نمی‌خواست تنها باشه.من هم اینکار رو کردم.وقتی کنارش رو کاناپه نشسته بودم٬ تمام فکرم متوجه اون چشمای معصومش بود.آرزو میکردم که عشقش متعلق به من باشه. بعد از ۲ ساعت دیدن فیلم و خوردن ۳ بسته چیپس ٬ خواست بره که بخوابه؛به من نگاه کرد و گفت:ـ متشکرم.ـ و گونه‌ی من رو بوسید.
میخوام بهش بگم٬ میخوام که بدونه٬ من نمیخوام فقط یه داداشی باشم.من عاشقشم.اما...من خیلی خجالتی هستم..علتش رو نمیدونم.
-------------------------------------------------------------------------------------------
روز قبل از جشن دانشگاه پیش من اومد.گفت:ـ قرارم بهم خورده٬ اون نمیخواد با من بیاد.ـ من با کسی قرار نداشتم.ترم گذشته ما به هم قول داده بودیم که اگه زمانی هیچ کدوممون برای مراسمی پارتنر نداشتیم با همدیگه باشیم٬ درست مثل یه *خواهر و برادر*. ما هم با هم به جشن رفتیم.جشن به پایان رسید.من پشت سر اون کنار در خروجی٬ ایستاده بودم.تمام هوش و حواسم به اون لبخند زیبا و اون چشمای همچون کریستالش بود.آرزو میکردم که عشقش متعلق به من باشه٬ اما اون مثل من فکر نمیکرد و من این رو میدونستم٬ به من گفت: ـ متشکرم٬ شب خیلی خوبی داشتیم. ـ و گونه‌ی من رو بوسید.
میخوام بهش بگم٬ میخوام که بدونه٬ من نمیخوام فقط یه داداشی باشم.من عاشقشم.اما...من خیلی خجالتی هستم..علتش رو نمیدونم.
-------------------------------------------------------------------------------------------
یک روز گذشت٬ سپس یک هفته٬ یک سال...قبل از اینکه بتونم حرف دلم رو بزنم روز فارغ التحصیلی فرا رسید٬ من به اون نگاه میکردم که درست مثل فرشته ها روی صحنه رفته بود تا مدرکش رو بگیره.میخواستم که عشقش متعلق به من باشه.اما اون به من توجهی نمیکرد٬ و من اینو میدونستم٬ قبل از اینکه کسی خونه بره به سمت من اومد٬ با همون لباس و کلاه فارغ التحصیلی٬ با گریه منو در آغوش گرفت و سرش رو روی شونه‌ی من گذاشت و آروم گفت: ـ تو بهترین داداشی دنیا هستی٬ متشکرم.ـ و گونه‌ی من رو بوسید.
میخوام بهش بگم٬ میخوام که بدونه٬ من نمیخوام فقط یه داداشی باشم.من عاشقشم.اما...من خیلی خجالتی هستم..علتش رو نمیدونم.
-------------------------------------------------------------------------------------------
نشستم روی صندلی٬ صندلی ساقدوش٬ توی کلیسا٬ اون دختر حالا داره ازدواج میکنه٬ من دیدم که * بله * رو گفت و وارد زندگی جدیدی شد.با مرد دیگه ای ازدواج کرد.من میخواستم که عشقش متعلق به من باشه.اما اون اینطوری فکر نمیکرد و من اینو میدونستم٬ اما قبل از اینکه از کلیسا بره رو به من کرد و گفت: ـ تو اومدی؟ متشکرم.ـ
میخوام بهش بگم٬ میخوام که بدونه٬ من نمیخوام فقط یه داداشی باشم.من عاشقشم.اما...من خیلی خجالتی هستم..علتش رو نمیدونم.
-------------------------------------------------------------------------------------------
سال‌های خیلی زیادی گذشت.به تابوتی نگاه میکنم که دختری که من رو داداشی خودش میدونست توی اون خوابیده٬ فقط دوستان دوران تحصیلش دور تابوت هستند٬ یه نفر داره دفتر خاطراتش رو میخونه٬ دختری که در دوران تحصیل اون رو نوشته. این چیزیه که اون نوشته بود:
ـتمام توجهم به اون بود.آرزو میکردم که عشقش برای من باشه.اما اون توجهی به این موضوع نداشت و من اینو میدونستم.من میخواستم بهش بگم٬ میخواستم که بدونه که نمیخوام فقط برای من یه داداشی باشه.من عاشقش هستم.اما...من خجالتی ام...نمیدونم...همیشه آرزو داشتم که بهم بگه دوستم داره.ـ
ای کاش این کار رو کرده بودم.................. با خودم فکر میکردم و گریه......!
------------------------------------------------
بله. اگه همدیگرو دوست دارید٬ به هم بگید٬ خجالت نکشید٬ عشق رو از هم دریغ نکنید٬ خودتونو پشت القاب و اسامی مخفی نکنید٬ منتظر طرف مقابل نباشید٬ شاید اون از شما خجالتی‌تر و عاشق‌تر باشه...
کجایی؟؟؟
به سوی تو
به شوق روی تو
به طرف کوی تو
سپیده دم آیم
مگر تو را جویم
بگو کجایی ؟
نشان تو گه از زمین گاهی ز آسمان جویم
ببین چه بی پروا ره تو می پویم
بگو کجایی ؟
کی رود رخ ماهت از نظرم
به غیر نامت کی نام دگر ببرم
اگر تو را جویم حدیث دل گویم
بگو کجایی ؟
به دست تو دادم دل پریشانم
دگر چه خواهی ؟
فتاده ام از پا
بگو که از جانم دگر چه خواهی ؟
یک دم از خیال من
نمی روی ای غزال من
دگر چه پرسی ز حال من ؟
تا هستم من اسیر کوی توام
به آرزوی توام
اگر تو را جویم حدیث دل گویم
بگو کجایی ؟
خدا جونم
چند روزی می شود که چیزی ننوشتم در طی روزها ی گذشته موضوعات زیادی بودند که می خواستم راجع بهشان بنویسم اما نمی دانم که چرا نیامدم ......و الان کلی مطلب در ذهنم می چرخد و من میان این مهمانان ناخوانده متحیر مانده ام که کدام یک رابرای نوشتن انتخاب کنم ....
یک وقتهایی احساس می کنم که باید باور کنم ، این تاریکی تلخ را ......
یک وقتهایی احساس می کنم که زمان برایم متوقف شده ، انگار که هیچ چیز نمی خواهد تغییر کند ، گرچه تغییر می کند اما تغییراتی که بیشتر دلم را می سوزاد.....دلم از دست بعضی آدمهای زندگیم خیلی گرفته ، کاش می فهمیدند من و مامان چقدر دلمان آتش می گیرداز حرفهایشان ، کارهاشان ، حالا خودم هیچ اما دلم می سوزد برای ......
یک وقتهایی حتی از خودم هم خسته می شوم ، همیشه می گویم درست می شود، همیشه می گویم صبر داشته باشند ، اندکی صبر سحر نزدیک است ............دوستی نوشته بود کو ؟ کجاست این سحر ؟
گاهی دلم می خواست من هم می توانستم مثل همه آدمهایی شوم که شکستن دل دیگری برایشان به راحتی آب خوردن است ........
چگونه است که می توانند تنها خود و موقعیت و منفعت خود را ببیند و دیگر هیچ ....
چگونه است که می توانند بگذارند و بروند ؟
تا حالا شده دلت برای دل خودت بسوزد ، این روزها دلم برای دل خودم می سوزد......
خداوندا می دانم ، تو هستی ، همیشه ، همه جا و تنها و تنها یاد تو بوده که امیدم داده برای ادامه دادن ، برای نهراسیدن و واندادن ....
پس نگذار سوسوی فانوس امید خانه تاریک دلم هم خاموش شود ......
راه حل الهی والاترین راه حل است
بوى یاس مىآید
بیش از سالیان سال از آن روزى که عاشقان و دلباختگان کوى دوست در سرزمین بلا پروانه صفتبه دور شمع وجود سردار عشق جمع شدند و جام وصال دوست را سرکشیدند، مىگذرد . هنوز هم هر سال محرم و عاشورا که مىآید، سرزمین بلا همچون کربلاى سال 61 هجرى مىشود . هنوز هم غروب دهم محرم که مىشود، آسمان در فراق یار مىگرید و علقمه از بودن خود در سرزمین عاشقى شرمنده مىشود که روزى عباس مشک بر دوش گرفت تا جرعه جرعه عشق را در آن بریزد و عطش را از جگرهاى تشنه کودکان بردارد . و عباس، علمدار وفا، نهر علقمه را تا قیام قیامتشرمنده خویش ساخت و عشق را رنگى دیگر بخشید .
عباس و عشق، عباس و علقمه، عباس و دستهاى از تن جدا، عباس و سینهاى پرتیر، با مشکى که سوراخ بر زمین افتاده است . هیهات از این سینهاى که آماج تیرها قرار گرفته است . راه باز کنید، و از براى هر قدمش گل یاسى بر زمین بنهید .
ملائک! بال در بال هم بنهید و گستره آسمان را پر کنید; با چشمانى به وسعت اقیانوسها و اشکى به وسعتبارانها!
اى خاک! اى سرزمین کربلا! این جا چه مىگذرد؟ حسین عمرى سوخته است در شنیدن نام «اخا» از برادرش: « یا اخا ادرک اخاک » و سوز عشق آرام مىگیرد . این چه جمعى است که نهر علقمه از آن بر خود مىلرزد; سویى رسولالله ... سویى على ... سویى حسن و فاطمه; حسین مىآید . و سرزمین نینوا از شیون ملائک پر مىشود: « الآن انکسر ظهرى و قلتحیلتى ...»
چه سوزان است غروب روز عاشورا;
واى از علقمه ... واى از دستهاى بر زمین افتاده ... واى از مشک پاره ...
عاشورا
ای یاد تو در عالم آتش زده بر جانــــها هر جا زفراق تو چاک است گریبانـــــــهابسیار حکایتــــــها گردیــــــده کهن اما جانسوز حدیث تو تازه است به دورانها
در دفتر آزادی نام تو به خون ثبت است شد ثبت به هر دفتر با خون تو عنوانها
عاشورا رد پای خود را در تاریخ ۱۴۰۰ ساله به جای گذاشته است تا رهروان پای در جای پای امیر قافله حسینی بگذارند و خردورزان و اندیشه وران در لابلای ادبیات عاشورایی ادب شهادت و ایثار بیاموزند .
محرم
وقت احرام ولبیک شده
پسر فاطمه یادگار فرزند کعبه خونه ی خدا رو گذاشته واومده اینجا……
میخواد محرم بشه
میره سراغ زینبش
لباسی که بوی یاس ومدینه رو میده میگیره به تن میکنه
زینب دیگه یقین داره باید از حسین دل بکنه
وداع عاشقانه ای با برادر داره
حسین آماده است با لبهای تشنه لبیک بگه
صدای هل من ناصرش قلبم رو از جا میکنه
اگه به دادش نرسی دشمن سرش رو میبره
زینب از پی او می دود و حسین چندین بار باز میگردد او را آرام میکند.
این آمدن ورفتن بی دلیل نیست سعی بین صفا ومروه است
دیگر به کعبه ی دلها نزدیک میشوند
اینجا کعبه نیست بلکه نزد خدا بالاتر از کعبه است
زینب دیگر چیزی نمی بیند جز بالا و پایین آمد وخنجر و گودالی که گرد آن طواف
میکند
طواف این کعبه هفت بار نیست
تا جایی است که زینب در تن جان دارد.
حال موسم قربانی کردن است.
حسین غرق به خون را رو به آسمان میگیرد
اما هنوز حج زینب تمام نشده است
پابرهنه از پی بچه ها دویدن قل وزنجیر بر گردن کشیدن اسارت وشنیدن طعنه های
دشمن و مجلس زینب وپیشانی شکسته مانده تا خدا پاسخ لبیکش را بدهد و حج او
را تمام شده بداند.
کاش میتونستم یک کبوتر میشدم وبه کعبه ی آرزوهام میرفتم ودور گنبد قشنگ آقا
طواف میکردم
یا ابا عبدالله الحسین
کبوتر بوم تو ام
برای من دونه بریز
هرکی به من دونه بده من روی بومش نمی رم
اگه تو سنگم بزنی از بوم تو نمی پرم
التماس دعا
سلام برحسین«ع»
محرم آمد، ماه حسین(ع) آمد، ماه پیروزی خون بر شمشیر فرا رسید و دوباره خون های میلیون ها عاشق در رگ ها خروشید. جهان اسلام بار دیگر درسوگ سالار شهیدان سیاهپوش شد و بیرق های سرخ حسینی به اهتزاز درآمد.محرم، محرم راز دل بلاجویان و حرم مصفای اهل دل است، محرم نقطه پرگار اهل ولایت، محرم کتاب خون و شهادت، شور و شعور و کتاب عشق و شکوه شقایق شیدایی و کتاب غلبه نور بر ظلمت و جهل و نادانی است.
محرم ماه حماسه و شجاعت و جوانمردی، ماه ظلم ستیزی و مبارزه با تبعیض و ذلت است. محرم ماه امر به معروف و نهی از منکر و جمیع منکرات است.
و سلام برحسین سید و سالار شهیدان، سید اولیاء و شقایق سرخ روئیده در نینوا و سلام برحسین نور دیده بندگان خدا، گلبوته سرخ باغستان سبز توحید، عطیه بزرگ سرمدی و راهنمای راه رشد و شرف و فضیلت و هدف.
سلام برحسین که دلیری و آزادگی از قامت بلندش روئید و عشق از نامش حرمت یافت. سلام برحسین سالار همه ناشران عقیده و جهاد و سلام برحسین سرو بلند و آزادی و معرفت که از ذلت بیزار است و عاشق آزادی است.
حسین، عاشورا را آفرید و عاشورا حسینیان زمانه را، حسین خود را در بلا افکند تا ولا و ولایت به معنا بنشیند «البلاء للولا» با خون حسین تفسیر شد و مسجدالاقصی و کعبه هدی با خون حسین بقا یافت. حسین چون کتابی بی شیرازه، جسمش را به دم تیغ جباران سپرد تا شیرازه قرآن را مستحکم گرداند. حسین با خون خود عدالت، مظلومیت و عبودیت را عاشقانه تعبیرکرد.
حسین همه را به تلاش و مبارزه برای دستیابی به حقیقت زندگی فراخواند. چرا که پیام کربلا و عاشورا پیام حریت، عدالت، عزت و سرافرازی است و نباید این اهداف بزرگ مدرسه حسین فراموش شود. اگر این اهداف نادیده گرفته شود فلسفه عزاداری و به تبع آن راه حسین(ع) فراموش خواهدشد. حسین برما آموخت که چگونه، عقیده را پاس بداریم. او راه جاودانگی معنوی و مردی را از راه درست و اصولی ترسیم کرد. پس بر او سلام باد.
و اما عشق ....
بسم الله الرحمن الرحیم
|
در ازل پرتـــــــو حسنـــــــت زتجـــلی دم زد |
عشق پیدا شد اتش به همه عالم زد |
عشق زیباست،بزرگ است،بلند است، پر سوزو سوداست، عظیم است،تا کنون هزاران بار عشق را بر زبان آورده ایم و بار ها آن را در قلب خود زمزمه کرده ایم. ساعتها داستان های عاشقانه خوانده ایم و گوش به افسانه های مردان عاشق سپرده ایم.اما آیا تا کنون از خود پرسیده ایم که عشق ، این طریق مستان ! چیست؟
پاسخ دادن به این سوال بسیار دشوار است .در طول قرون گذشته ساده اندیشان بسیاری خواسته اند که عشق را به تصویر بکشند و آن را در بند قلم و کاغذ اسیر کنند، اما هیچ کدام در به تصویر کشیدن واقعیت عشق موفق نبوده اند. عشقی که آنها عرضه کرده اند شبهه ای از عشق بوده نه واقعیت عشق. زیرا که هر کدام عشق را از دریچه الهام خود دیده اند و از پنجره ناآگاه خود آن را به تصویر کشیده اند. اما عشق هزاران نقاب بر چهره دارد.
عشق مانند پرنده بی پروایی است که بر هر کوی و برزن که می نشیند، نقشی نو بر تار و پود آن میزند و بر هر منزلی که پا میگذارد طرحی نو از خود به یادگار . اگر کمی دقت کنیم ،همه جا رد بالهای پرنده عشق را میاببم. عشق را در افسانه ها میابیم، در قصه های لیلی و مجنون، شیرین و فرهاد، عشق را از زبان منصور حلاج بر سر دار می شنویم، عشق را در کوچه های مدینه میابیم، درمیان در و دیوار، عشق را در محراب میابیم ،بربالای سر نیزه ،عشق را در تشت طلا میابیم . با هزارن تعبیر متفاوت در اشعار حافظ، سعدی و مولانا .آری این ها همه عشق اند. هر کدام چهره ای از چهره های افسونگرو هزار چهره عشق اند.همه از یک جنس اند، همه از یک روحند، از یک کالبدند، یک نقطه مشترک در میان همه این عشق ها وجود دارد. نقطه مشترکی که از راه شناختن آن میتوانیم تعریفی برای عشق بیابیم و راهی برای شناخت آن پیدا کنیم.
اما این تعریف، با تمام تعاریفی که تا کنون شنیده یا دیده ایم تفاوت دارد.این تعریف، از جنسی دیگر است، این تعریف، دلیل و برهان علمی نیست، تعریفی نیست که بتوان از طریق عقل یا تعاریف فیزیکی وشیمیایی آن را اثبات کرد. این تعریف از جنس دل است.با چشم وگوش عقل نمی توان این تعریف را فهمید.
...ومرتضی ، سید مستان عصر ، گوید: (( انسان ها بر دو گونه اند:آنان که با عقل شان می زیند و دیگرانی که زیستشان با دل است ، چه سهل است آنگونه زیستن وچه دشوار است این گونه بودن )) .آری راه فهمیدن تعریف عشق، دل است،برای فهمیدن آن باید با چشم و گوش دل حدیث راه عاشقی را بشنوی و ببینی و سپس تجربه کنی وآنگاه ، (( عاشق )) شوی. در آن هنگام معنای عشق را خواهی فهمید و عشق را از درون احساس خواهی کرد...یکی لاله به صحرایم ،که داغ عشق می دانم..
و اما نقطه مشترک، بین تمام عشق ها ،وجود ((عاشق و معشوق)) است و عشق خلاصه میشود در رابطه بین این دو . عاشق خلاصه میشود در معشوق. معشوق معبود عاشق است،معشوق مقصود عاشق است،هدف زیستن عاشق معشوق است،عاشق هیچ چیز بالاتر از عشق نمیخواهد و هیچ خواسته ای به جز وصال با معشوق ندارد:
دمی با یار سرکردن،به دل شوق است بر بودن ...مرا عمری به سختی شد برای یک دم آسودن
عاشق هیچ گاه از شراب وصال معشوق سیراب نخواهد شد،عاشق هنگامی که پا در راه پر پیچ و خم عاشقی میگذارد ،بند های تن را پاره میکند و پا به دنیای جدیدی میگذارد و خود را از بند های دنیای مادی میرهاند.عشق به عاشق جان می بخشد.عشق نا ممکن را برای عاشق ممکن میکند، و استعدادهای نهفته او را شکوفا ،عاشق بین جان و جانان ،جانان را انتخاب میکند،عاشق لاف عشق نمیزند، هر لحظه ادعای عاشقی نمیکند، بلکه عاشقانه پا در راه عاشقی میگذارد و تا رسیدن به هدف تلاش میکند.عاشقان همیشه دست شکر رو به آسمان دارندکه عزت مندانه تلخی بلا را به شیرینی سرسپردگی به حضرت حق بدل کنند وحتی مرگ را لذت بینند که (( قلیل من عبادی الشکور)) ، حال آنکه عاقلان از زندگی همین یک جان را دارند ! وشیرینی این زندگی ، ارزانی شان باد !!
اما در چه صورت این عشق جاودانه خواهد شد.چگونه چنین رابطه راستینی بین عاشق ومعشوق برقرار خواهد شد. چگونه این عشق حقیقت خواهد یافت .در چه صورت مرگ پایان این عشق نخواهد بود.آری هنگامی عشق ما حقیقت خواهد یافت که معشوق ارزش زیستن برای آن را داشته باشد.معشوق ما شایستگی عبودیت را داشته باشد. هنگامی عشق ما جاودانه خواهد شد که معشوق ما جاودانه باشد.هنگامی عشق ما پاک وزیبا خواهد بود که معشوق ما همیشه پاک وزیبا و کامل باشد و پیری وکهنگی در او راهی نداشته باشد. و کدام معشوق بهتر از خالق عشق. روح حقیقت جو و متعالی گرای انسان نمیتواند عاشق وجودی پایان پذیر باشد. عشق های راستین زمینی نیز به عشق خالق عشق ختم خواهند شد. افسانه های عاشقانه نیز داستان هایی هستند برای این که ما راه و رسم عاشقی را بیاموزیم.
اما قدم در راه عشق الهی نهادن بسیار سخت ودشوار است که: (( گر همسفر عشق شدی ، مرد سفر باش ! ))
برای رسیدن به خداوند باید قدم در راه پر پیچ وخم عشق الهی بگذاری .راه هایی که در هر گوشه از آن امتحانات الهی در کمینت هستند و حتی نیات تو را نیز مورد آزمایش و امتحان قرار میدهند.هنگامی که راه های پر پیچ وخم امتحانات الهی را پشت سر گذاشتی و سختی های را ه را به جان خریدی و به پایان راه رسیدی ،باز خود را در ابتدای راه عاشقی میابی:
اذان عشق را گفتم،به خون دل وضو کردم...نماز عشق بر خواندم، برت چون قبله رو کردم
آنجاست که وقتی نام علی(ع) را میشنوی آشوبی در دلت بر پا میشود، هنگامی که نام حسین(ع) را میشنوی، سر تا پایت به لرزه می افتد و نام مهدی(عج) تمام دلت را به آتش میکشد.لذت می بری که دلت تسخیر این عشق های آسمانی شده . می نازی به خودت که معشوقت مهدی (عج) است . پس بار دیگر یا علی میگویی و قدم در راه عشقی دیگر مینهی .راهی که در انتهای آن باز به همان معشوف واقعی میرسی و در ان لحظه است که معنی واقعی عشق را میفهمی زیرا که عاشق شده ای
|
از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر |
یادگاری که در این گنبد دوار بماند |
این هم عشق با صدای محمود کریمی!
((الهم عجل فی فرج مولانا صاحب الزمان))